 |
Geen neerslag van betekenis
Paralympics
Wat het leven voor René Gude was, zijn de Paralympics voor
mij: een gedoetje. Er gebeurt van alles en je moet er maar wat van zien te
maken. Het begon al met een amputatie en dat terwijl de spelen nog moesten beginnen. Waarom Paralympics? Waarom die ‘o’
geamputeerd? Een verbindingsstreepje had de ingreep kunnen voorkomen: Para-Olympics, niks mis mee.
Maar goed, ik keek naar de openingsceremonie van de spelen
waarbij een in een rolstoel vastgebonden man van een skihelling reed. Op het
moment dat de grond onder zijn wielen verdween, maakte hij een salto met
rolstoel en al. Zijn aankomst beneden heb ik helaas gemist; ik keek naar een
korte samenvatting op het 8-uurjournaal. Maar wat had ik nu gezien? Een
spectaculaire openingsact van het Cirque du Soleil dat was ingehuurd om de
ceremonie wat aan te kleden? Een demonstratie van het
rolstoel-skischansspringen dat in 2020 wordt opgenomen in het Paralympisch
programma? En om wie ging het? Stond een gehandicapte sporter boven op de
springschans en lanceerde hij met grote precisie en met het nodige effect de
rolstoelrijder die slechts diende als dood gewicht, als ballast om de stoel op
de baan te houden? Of was de rolstoelrijder de gehandicapte sportman die de
prestatie leverde? Het werd me niet duidelijk. De stunt deed me wel denken aan
het ooit populaire dwergwerpen. Overigens nooit erkend als officiële
para-olympische sport. Een gemiste kans voor wat de aanzet had kunnen zijn tot de eerste geïntegreerde Olympische Spelen.
Het bleef een gedoetje in Buenos Aires. Op het ene moment
keek ik naar een wedstrijd waarbij het me volkomen ontging welke handicap de
spelers hadden. Hadden ze wel een handicap, vroeg ik me zelfs af. Even later
zag ik twee teams voorbijkomen die overduidelijk gehandicapt waren, maar had ik geen flauw idee met welke sport ze bezig waren. Maar goed, ik blijf
kijken, iedere dag even, al kost het me moeite. Straks staat er rinkelbal op
het programma. Die van ons hebben goede medaillekansen heb ik gehoord.
|
