'Zijn de kroketten echt huisgemaakt?' vroeg mijn vriendin aan de ober toen hij twee dampende garnaalkroketjes voor haar neerzette. Dat huisgemaakte had ze op de menukaart gelezen en ze is best wel goed van vertrouwen, maar op deze menukaart regeerde de leugen. Zo was mijn 'Herfststukje van wild, begeleid door zacht gegaarde chou blanc, geserveerd op een bedje van pommes purée', in de keuken door de dienstdoende koekenbakker schaamteloos omgetoverd tot een natte flats zuurkoolstamp met uitgedroogd fazantboutje. De man had zijn herfststukje afwerkt met een rechtop in de zuurkoolmodder gestoken verkleurd eikenblad uit eigen tuin. Een streekproduct waarmee de keukenprins zichzelf had overtroffen.

Terwijl ik mijn zuurkoolstamppot wegwerkte, zette mijn vriendin het mes in een huisgemaakt garnaalkroketje en wrikte het lemmet door de dikke harde donkerbruine korst. We rekenden op een trage uitstroom van geurig dampende ragout met vrolijk ronddobberende roze garnaaltjes, de culinaire variant van een Etna-eruptie, zeg maar. Er gebeurde niets. Toen we over de kraterrand bij de kroket naar binnen keken zagen we slechts een grauwe deegvulling waarin geen garnaal te bekennen was. Harde korst, stopverf-ragout, geen garnalen, we hadden het vaker voorgeschoteld gekregen in Oostende, en volgens de menukaart waren ze allemaal huisgemaakt.

‘Moeten er geen garnalen in garnaalkroketjes zitten?’, vroeg mijn vriendin. Volgens mij hoefde dat wettelijk gezien niet. In de rundvleeskroketten van Jac's Frituur thuis zat ook geen vlees, laat staan rundsvlees. Daarbij hadden we hier in Oostende vissoep gegeten waarin geen vis te bekennen was. ‘Voor vissoep met vis had u bouillabaisse moeten bestellen’, had ober Wijsneus ons geleerd.

Als verklaring voor het huisgemaakte opperde mijn vriendin de mogelijkheid dat er iemand in Oostende thuis in de keuken heel veel garnaalkroketjes maakte voor heel veel verschillende restaurants.

 Ik bestelde nog een Westmalle tripel.